Եթե կարճ՝ 2018-ի հեղափոխությունը Ղարաբաղը հանձնելու մասին էր

Անկեղծ լինենք. 2018-ի նիկոլական հեղափոխությունը նաև մեծապես աշխարհաքաղաքան կամ այսպես կոչված՝ արտաքին բաղադրիչ ուներ, որի մասին շատ փակագծեր ցայսօր բացված չեն: Եվ, այդ արտաքին բաղադրիչը պայմանավորված էր մեկ բառով՝ ՂԱՐԱԲԱՂ:

Եթե 2018-ի հեղափոխության ներքին գործընացները հնարավոր էր կառավարել, ապա արտաքին բաղադրիչն ուղղակի անհնար էր:

Սերժ Սարգսյանն այն մարդը չէր, որին հնարավոր կլիներ մղել դեպի դավաճանական ելքով պատերազմ, կապիտուլյացիա և Արցախի հանձնում:

ՈՒստի Սերժ Սարգսյանը պետք է չլիներ իշխանություն, պետք է լիներ Նիկոլը՝ իր նման անկիրթների, անսկզբունք ու անիքնասեր չտեսների բրիգադով: Բնականաբար, այս ամենը հեղափոխական զանգվածների ծափերի ներքո:

Եթե կարճ՝ 2018-ի հեղափոխությունը Ղարաբաղը հանձնելու մասին էր: Եվ, եթե Նիկոլին հեռացնելու ցանկություն կա, ապա պետք է ազնվորեն ու առանց դիվանագիտական սեթևեթանքների հստակ մանիֆեստացիա անել՝ գնում ենք հակահեղափոխության, այսինքն՝ Նիկոլի ռեժիմն ուղարկում ենք պատմության աղբամանն ու գնում ենք Ղարաբաղի հետևից:

Ով կասի, թե «ժողովուրդը վախեցած է», «ռեսուրս չունենք», «դաշնակից չունենք», չհավատաք. նման բաններ տարածողները կամ նիկոլական են (բաց ու լատենտ) կամ էլ լոկ միայն իշխանության ու կապիտալի համար կռիվ տվողներ են: Ամեն ինչ էլ կա, ռուսի ասած՝ «дело мастера боится»:

Մի հետաքրքիր պատմություն կա. ժամանակակիցների վկայությամբ՝ 1936-ին Հայաստանի ղեկավար Աղասի Խանջյանն իր շքախմբով այցելել է Երևանի Պետական Համալսարան:

Դասախոսներով և ուսանողներով լեփ-լեցուն դահլիճի բեմ է դուրս գալիս տարազներ հագած երգի համույթ ու սկսում է Վան-Վասպուրականի

ազգային-ազատագրական երգեր երգել:

Ներկաներին թվում է, թե Խանջյանի հրամանով ուր որ է ԵՊՀ ղեկավարությունում «գլուխներ են թռչելու», մինչդեռ քար լռության պայմաններում Խանջյանը վեր է կենում տեղից և ասում՝ նորից երգեք:

Երբ համույթը երկրորդ անգամ ավարտում է երգը, Խանջյանը կրկին ասում է՝ նորից երգեք:

Ազգագրական համույթի երրորդ ելույթից հետո Խանջյանը վեր է կենում և, առանց որևէ բան ասելու, իր շքախմբով հեռանում է ԵՊՀ-ից:

1936-ին Աղասի Խանջյանը գիտեր, որ օրեր անց գնալու է Թբիլիսի ու այլևս չի վերադառնալու:

Աղասի Խանջյանը գնացել էր ԵՊՀ իր ժողովրդի մտավոր սերուցքին ազդակ հղելու՝ չմոռնաք, թե դուք ով եք, չմոռանաք, թե ինչի համար եք «իրար գլուխ հավաքվել»:

Եվ, ուրեմն. ՂԱՐԱԲԱՂԻ էջը փակելը սովորական նիկոլականություն է, ով իշխանության է ձգտում առանց ՂԱՐԱԲԱՂԻ՝ սովորական քաղաքական դիակապտ է, ով իշխանափոխության է ձգտում առանց ՂԱՐԱԲԱՂԻ հարցը օդում կախելու՝ սովորական քաղաքական պարազիտ է:

Ով իշխանություն է ուզում առանց ՂԱՐԱԲԱՂԻ՝ ցանկանում է, որ մենք մոռանանք, թե ով ենք ու ինչի համար ենք այս մի թիզ հողի վրա «իրար գլուխ հավաքվել»:

Միհրան ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Մեկնաբանություններ